Συνένοχοι ή κοιμισμένοι οι εισαγγελείς?

Που είναι οι θεματοφύλακες των νόμων και του Συντάγματος εισαγγελείς να καθίσουν στο σκαμνί τους εγκληματίες πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ?
Παρακολουθήστε την ομολογία του Μ. Χρυσοχοϊδη ενός εκ των δραστών του εγκλήματος εσχάτης προδοσίας που διέπραξαν ο Γ. Παπανδρέου με την κωλοπαρέα του σε βάρος της χώρας και του λαού.....
Κι αυτός ο άνθρωπος που τόσο κυνικά ομολογεί το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας φιλοδοξεί να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και γιατί όχι κάποια μέρα να μας κυβερνήσει.

- «Κάναμε ό,τι ήταν δυνατό για να υπονομεύσουμε την εικόνα της χώρας μας στις αγορές. Αφήσαμε την Ελλάδα και τους Έλληνες να συκοφαντούνται με αποτέλεσμα να έρθει η καταστροφή».
- «Έχουμε μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση της οικονομίας. Έπρεπε να είχαμε αποφύγει το μνημόνιο, να εξασφαλίσουμε το γρήγορο δανεισμό της χώρας για να μην οδηγηθούμε σε αυτού του είδους τις εξελίξεις. Από την στιγμή που μπήκαμε στο μνημόνιο δε διαπραγματευτήκαμε σωστά και βέβαια αποδειχθήκαμε πλήρως ανίκανοι στην διαχείριση των υποχρεώσεων που είχαμε αναλάβει»
- Η κυβέρνηση Παπανδρέου απέτυχε και οι ηγέτες θα πρέπει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. «Δεν πρέπει να ξαναγίνει τέτοιο κακό στη χώρα, όπως έγινε τα δύο τελευταία χρόνια».
(Μ. Χρυσοχοϊδης) 

Πως οι αγορές απομυζούν τον πλούτο των λαών.

Μετά το τέλος της αμερικανικής επανάστασης οι ΗΠΑ είχαν βρεθεί σε δραματική κατάσταση έχοντας τεράστια ανάγκη από χρήματα για να χρηματοδοτήσουν το κράτος τους. Σε γράμμα του το 1780 ο George Washington, πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ, περιέγραψε τη δεινή κατάσταση που βίωνε η χώρα:“Είμαστε χωρίς χρήματα, χωρίς ρουχισμό και χωρίς άντρες. Ζήσαμε αυτόν τον πόλεμο στα όρια μέχρι να μη μπορούμε να ζήσουμε περισσότερο και η ιστορία αυτού του Πολέμου φαίνεται να είναι μία ιστορία λανθασμένων ελπίδων. Πρέπει να έχουμε μία μόνιμη στρατιωτική δύναμη και όχι μία ασταθή. Πρέπει να αναδιοργανώσουμε την κυβέρνησή μας.”

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον τα ισχυρά τραπεζικά λόμπι της Ευρώπης που είχαν ήδη εγκατασταθεί στις ΗΠΑ επεδίωκαν τη δημιουργία μίας Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία θα είχε την αποκλειστική ευθύνη του νομισματικού ελέγχου και της παραγωγής χρήματος και θα γινόταν η κυρίαρχος δύναμη της αμερικανικής οικονομίας. Το δέλεαρ που πρόσφεραν στους πολιτικούς για να λάβουν την άδεια ίδρυσης της Κεντρικής Τράπεζας ήταν η χρηματοδότηση του κράτους, η εξασφάλιση νομισματικής σταθερότητας και η στήριξη της οικονομικής ανάπτυξης. Ο Washington ζήτησε τη γνώμη διακεκριμένων νομικών και εισαγγελέων για το αν μπορούσε να δώσει τον έλεγχο του χρήματος σε μία ιδιωτική τράπεζα για να πάρει την απάντηση πως κάτι τέτοιο θα ήταν αντισυνταγματικό. Παρόλα αυτά, μέσα στο χαοτικό μεταπολεμικό σκηνικό υπέγραψε το “Τραπεζικό Νομοσχέδιο” παρέχοντας άδεια λειτουργίας στην πρώτη Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ.

Η ίδρυση της Πρώτης Κεντρικής Τράπεζα; Των ΗΠΑ είχε τρομακτικές συνέπειες στην οικονομία μέσα στους πρώτους 10 μήνες λειτουργίας της. Από την πρώτη κιόλας ημέρα, πλημμύρισε τις επιχειρήσεις με δάνεια και τραπεζογραμμάτια δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της αύξησης του πλούτου. Ενώ στην αρχή η τεράστια ρευστότητα βοήθησε την αγορά χρεογράφων να εκτοξευτεί και την οικονομία να αναρρώσει, το κλείσιμο της στρόφιγγας και το στέγνωμα της ρευστότητας που ακολούθησε όταν η Τράπεζα ακολούθησε πιο σφιχτή νομισματική πολιτική, οδήγησε στο πρώτο αμερικανικό κραχ, εξωθώντας τους κερδοσκόπους να πουλήσουν τα χρεόγραφα τους σε πολύ χαμηλές τιμές και προκαλώντας οικονομική ύφεση.

Η περίοδος ονομάστηκε “Πανικός του 1792” και αντιμετωπίστηκε όπως προκλήθηκε, με την παρέμβαση της Τράπεζας, η οποία έκανε ενέσεις ρευστότητας στην αγορά και επιπλέον προέβη σε αγορά χρεογράφων από τον μεγαλύτερο σε μέγεθος και όγκο συναλλαγών κερδοσκόπο της εποχής, William Duer, η επενδυτική εταιρία του οποίου είχε καταρρεύσει, προκαλώντας το πρώτο κύμα πανικού.

Η δημιουργία της φούσκας χρεογράφων και το σπάσιμό της προκάλεσαν τις αντιδράσεις των πολέμιων της ίδρυσης της Τράπεζας, οι οποίοι θυμούνταν και αναφέρονταν στο γεγονός για πολλά χρόνια μετά. Μέσα στον πανικό του 1792 ο Πρόεδρος της πρώτης Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ έγραψε στον William Senton, ταμεία της Τράπεζας της Νέας Υόρκης, προτείνοντας του οι χρηματιστές ομολόγων που δεν είχαν καταστραφεί από την κρίση να προχωρήσουν στη δημιουργία ενός χρηματιστηριακού οργανισμού, με την εγγύηση της Τράπεζας της Νέας Υόρκης και του Υπουργείου Οικονομικών, στο οποίο θα γίνονταν η διαπραγμάτευση των ομολόγων κάτω από έλεγχο.

Το σκεπτικό ήταν ότι αυτό που έφταιγε για την κρίση ήταν η έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών. Κάτω από την πίεση της οικονομικής κρίσης και του χρηματιστηριακού πανικού, οι πολιτικοί αποδέχτηκαν την την υπογραφή της 'Συμφωνίας Μπάτονγουντ”. Σύμφωνα με αυτήν, όσοι υπέγραφαν , κυρίως χρηματιστές και κερδοσκόποι, θα μπορούσαν να συναλλάσσονται μεταξύ τους υπό την εποπτεία της Τράπεζας της Νέας Υόρκης.

Η ομάδα των συναλλασσόμενων μεγάλωσε, σταδιακά και κατέληξε το 1817 στη δημιουργία του New York Stock Exchange Board, δηλαδή του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, του οποίου ο έλεγχος και η εποπτεία βρίσκονταν στα χέρια της Κεντρικής Τράπεζας και των συνεργατών της. Στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης διαπραγματευόταν αρχικά κυρίως κρατικά ομόλογα, δηλαδή κυρίως το αμερικανικό δημόσιο χρέος.

Ο πανικός του 1792 οδήγησε στην εκρηκτική αύξηση του αμερικανικού δημόσιου χρέους, ο έλεγχος του οποίου βρισκόταν στην Κεντρική Τράπεζα μέσω του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης. Οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες (κυρίως Βρετανοί και Ολλανδοί) αγόραζαν τα ομόλογα που εξέδιδαν οι ΗΠΑ και μέσω του ελέγχου του χρέους και της παραγωγής του χρήματος έλεγχαν ένα ολόκληρο έθνος.

Ο Thomas Jefferson, ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του Νότου και στην πορεία 3ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ήταν κατηγορηματικά αντίθετος στην ίδρυση της κεντρικής τράπεζας. “Αν ο αμερικανικός λαός επιτρέψει σε ιδιωτικές τράπεζες να ελέγχουν το χρήμα, τότε πρώτα με τη δημιουργία πληθωρισμού και μετά με τη δημιουργία αντιπληθωρισμού, οι τράπεζες και οι οργανισμοί που αναπτύσσονται γύρω από αυτές, θα στερήσουν από το λαό όλη την περιουσία του, μέχρι που τα παιδιά τους να ξυπνήσουν άστεγα στη γη που οι πατεράδες του κατέκτησαν”, θα πει λίγα χρόνια αργότερα, αφού πρώτα η αμερικανική οικονομία είχε υποστεί τον “Πανικό του 1792”.

Στα επόμενα χρόνια η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ θα περάσει μία ταραχώδη περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας θα φτάσει μέχρι και στο κλείσιμό της από πατριώτες Αμερικανούς όπως ο Πρόεδρος Jackson. Η εκλογική καμπάνια του Jackson κυριαρχήθηκε από το σύνθημα: “αφήστε την εξουσία στο λαό” “Αν το Κογκρέσο έχει τη νομοθετική εξουσία να εκδίδει το αμερικανικό χαρτονόμισμα, σημαίνει ότι πρέπει να την ασκεί το ίδιο και όχι να την παραχωρεί σε ιδιώτες και εταιρίες” υποστήριζε ο Jackson.

Σε ομιλία του σε ομάδα τραπεζιτών είπε τα εξής: “Είστε η ρίζα της οχιάς. Σκοπεύω να σας ξεριζώσω και μα τον αιώνιο Θεό θα σας ξεριζώσω.” Και στη συνέχεια συμπλήρωσε: “Αν ο λαός μπορούσε, μόνο, να καταλάβει το βαθμό της αδικίας του νομισματικού και τραπεζικού μας συστήματος, θα υπήρχε επανάσταση αύριο το πρωί”. “Αν μία Κεντρική Τράπεζα συνεχίσει να ελέγχει το νόμισμα, εισπράττοντας το εθνικό μας νόμισμα και κρατώντας ομήρους χιλιάδες πολίτες, θα είναι πιο επικίνδυνη και δεινή από τη ναυτική και στρατιωτική δύναμη των εχθρών μας ταυτόγχρονα.”

Ο Πρόεδρος Jackson δούλεψε πολύ σκληρά για να πετύχει την άμεση ακύρωση της άδειάς της πρώτης Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ αλλά δεν τα κατάφερε. Η ισχύς της άδειας της ήταν μέχρι το 1836 αλλά οι τραπεζίτες είχαν ξεκινήσει την προσπάθεια ανανέωσης από το 1832 Έχοντας κάνει συμμαχίες με την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου των ΗΠΑ, μπόρεσαν να πάρουν την ανανέωση με ψήφους 28 υπέρ έναντι 20 κατά. Ο Jackson είχε προειδοποιήσει ότι θα ασκούσε βέτο σε ενδεχόμενη απόφαση ανανέωσης της άδειας και ο πρόεδρος της Δεύτερης Τράπεζας των ΗΠΑ είχε πει χαρακτηριστικά “Αν ο Jackson ασκήσει βέτο στην απόφαση εγώ θα ασκήσω βέτο σε αυτόν”.

Ο Jackson, όμως άσκησε, πράγματι, βέτο και ακύρωσε την άδεια της τράπεζας το 1832 πετυχαίνοντας ένα καταστροφικό πλήγμα στο στους τραπεζίτες. Στο κείμενο όπου εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους άσκησε βέτο επεσήμανε τα ακόλουθα σημεία:

1) Συγκεντρώνει (η Τράπεζα) την οικονομική και χρηματοοικονομική δύναμη της χώρας σε ένα και μοναδικό οργανισμό

2) Εξωθεί την κυβέρνηση στο να εξαρτάται και να ελέγχεται από ξένα συμφέροντα

3) Ο σκοπός της ήταν, κυρίως, να κάνει τους πλούσιους, πλουσιότερους

4) Ασκούσε πάρα πολύ μεγάλη εξουσία στα μέλη του Κογκρέσου

5) Ευνοούσε τις βορειοανατολικές και χρηματοοικονομικά αναπτυγμένες πολιτείες έναντι των νότιων και των δυτικών

6) Εξυπηρετούσε τα συμφέροντα ενός 'Ελίτ κύκλου ανθρώπων του βιομηχανικού και επιχειρηματικού κόσμου”.

Μελέτησαν πριν χρόνια όλα τα αντίγραφα των 5 λόγων που έβγαλε ο Jackson σχετικά με τις αιτίες που τον εξώθησαν στο βέτο και το 2009 τα συμπεριέλαβα σε παρουσίαση που είχα κάνει για το θέμα στην Αθήνα.

Τα λόγια του Jackson είναι αποκαλυπτικά της δομής του κεντρικοτραπεζικού συστήματος το οποίο σήμερα, πλέον, έχει εγκαθιδρυθεί βαθιά στις δομές της σύγχρονης οικονομίας και κοινωνίας. Παρακάτω έχω μεταφράσει μερικά σημεία κλειδιά από τους πολυσέλιδους ιστορικούς του λόγους:

Κύρια σημεία από αποκαλυπτικές ομιλίες του Προέδρου Jackson στο αμερικανικό Κογκρέσο σχετικά με την αναγκαιότητα κατάργησης της Κεντρικής Τράπεζας

“Η Κεντρική Τράπεζα απολαμβάνει ένα μονοπώλιο στον έλεγχο του νομισματικού μας συστήματος. Στην Τράπεζα επιτρέπεται να αυξάνει την αξία των μετοχών της πολλές φορές πάνω από την αξία των πραγματικών της αποθεματικών και να μπορεί να δανείζει χρήματα τα οποία στην πραγματικότητα δεν έχει, λαμβάνοντας τους τόκους προς όφελος των μετόχων της.

Περισσότερα από 8 εκ μετοχές της τράπεζας ανήκουν σε ξένους. Με αυτόν τον τρόπο τους παρέχουμε ένα δώρο πολλών εκατομμυρίων δολαρίων (σήμερα δισεκατομμυρίων) καθώς ο τρόπος λειτουργίας της τράπεζας δημιουργεί τόκους από ανύπαρκτο χρήμα οι οποίοι πολλαπλασιάζονται συνεχώς παρέχοντας τεράστια κέρδη στους μετόχους.

Είναι αδιανόητο ότι οι σημερινοί μέτοχοι έχουν τέτοια ειδική μεταχείριση από την Κυβέρνηση. Η ύπαρξη της Τράπεζας απαγορεύει τον ελεύθερο ανταγωνισμό και δημιουργεί μονοπώλιο. Φαίνεται σαν να στηρίζεται στη λανθασμένη ιδέα ότι οι σημερινοί μέτοχε είναι εντεταλμένοι όχι μόνο να απολαμβάνουν την εύνοια αλλά και τη γενναιοδωρία της Κυβέρνησης. Περισσότερο από το ένα τέταρτο των μετοχών είναι ξένοι και το υπόλοιπο ποσοστό ανήκει σε μερικές εκατοντάδες από τους πλουσιότερους των πλουσίων συμπολίτες μας.

Με βάση έγγραφα που παρέδωσα στο Κογκρέσο στην παρούσα συνεδρίαση, φαίνεται ότι την 1η Ιανουαρίου του 1832 από τα 28 εκ ιδιωτικών μετοχών της τράπεζας τα 8,4 κατέχονταν από ξένους, κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία. Το υπόλοιπο ποσοστό κατέχονταν , κυρίως, από μετόχους των Βορείων και Ανατολικών πολιτειών, οι οποίοι είναι οι πλουσιότεροι των πλουσίων.

Αυτό σημαίνει ότι το χρέος των Νότιων και Δυτικών πολιτειών είναι, ουσιαστικά, χρέος στους μεγαλοβιομηχάνους μετόχους του Βορά και της Ανατολής και στους Βρετανούς μετόχους. Το επιτόκιο που καταλήγουν να πληρώνουν οι Νότιες και Δυτικές πολιτείες μεταφέρεται στις Βόρειες και Ανατολικές και στην Βρετανία και αυτό επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την οικονομία τους και στεγνώνει τα κεφάλαιά τους.

Για να ανταποκριθούν σε αυτές τις επιβαρύνσεις πρέπει να πληρώσουν επιπλέον για τις τραπεζικές συναλλαγές τους και τα επίσημα αρχεία δείχνουν ότι μόνο στα τελευταία 2 έτη οι πολιτείες αυτές πλήρωσαν 6 εκ δολάρια από τα οποία 500 χιλ χρησιμοποιήθηκαν για την πληρωμή μερισμάτων στους Βρετανούς μετόχους.

Από τους 25 διοικητές της τράπεζας μόλις 5 επιλέγονται από την Κυβέρνηση. Αυτό δίνει στους μεγαλομετόχους ιδιώτες τη δυνατότητα να εκλέγουν τους προέδρους που τους συμφέρει και το τελικό αποτέλεσμα είναι η συγκέντρωση όλο και περισσότερων μετοχών στα χέρια λίγων. Έτσι, εκλέγονται ξανά και ξανά οι ίδιοι πρόεδροι οι οποίοι ελέγχονται από όλο και μικρότερο αριθμό μετόχων και τελικά η συγκέντρωση της δύναμης στα χέρια των λίγων γίνεται τρομακτική. Είναι εύκολο να κατανοήσουμε ότι τέτοια συγκέντρωση δύναμης είναι πηγή μεγάλων κακών για τη χώρα.

Δεν είναι κίνδυνος απέναντι στη δημοκρατία και την ανεξαρτησία μία τράπεζα που έχει τόσο μεγάλη δύναμη και τόσο μικρό δεσμό συμφέροντος με τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας μας; Ο ίδιος ο διοικητής της Τράπεζας μας έχει πει ότι οι περισσότερες από τις τράπεζες των Πολιτειών υπάρχουν χάρη στην ανοχή του. Εφόσον ο διοικητής της Τράπεζας πρέπει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μετόχων και εφόσον αυτά, σε ένα μεγάλο βαθμό είναι Βρετανικά και στο υπόλοιπο συμφέροντα ελάχιστων πλουσίων, όταν υπάρξει το δίλημμα της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της χώρας ή των μετόχων τί θα επιλέξει ο διοικητής που εκλέγεται από τους μετόχους; Δεν είναι φανερό ότι σε περίοδο ειρήνης θα γίνεται, πάντα, απόπειρα παρέμβασης στις εκλογές με σκοπό την επικράτηση Προέδρου σύμφωνου με τα συμφέροντα της Τράπεζας; Και δεν είναι λογικό ότι σε περίοδο πολέμου ενδέχεται να υπάρξει σύγκρουση συμφερόντων και να απειληθεί ή ίδια μας η ανεξαρτησία;

Τί θα γίνει αν ξεσπάσει πόλεμος με τη χώρα των μετόχων που έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο μετοχών στην τράπεζα; Εννοείται ότι μία τράπεζα που ένα μεγάλο ποσοστό της ανήκει σε ξένους και το υπόλοιπο ανήκει σε ντόπιους που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ξένων, αν όχι ελέγχονται από αυτούς, θα υποστηρίξει την αντίπαλο χώρα.

Στη σχετική με τη λειτουργία της Τράπεζας νομοθεσία αναφέρεται ότι απαγορεύεται η ίδρυση άλλης Κεντρικής Τράπεζας και έτσι διασφαλίζεται ότι θα λειτουργεί μόνο η συγκεκριμένη, μία. Αν το Κογκρέσο είχε την αρμοδιότητα ίδρυσης μίας Κεντρικής Τράπεζας γιατί δεν έχει το δικαίωμα ίδρυσης και δεύτερης και όσων άλλων χρειαστούν; Σύμφωνα με το Σύνταγμα σε μία και μόνο περίπτωση αναγνωρίζεται το δικαίωμα παροχής μονοπωλίου και αυτό έχει να κάνει με τα έργα δημιουργών και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η παροχή μονοπωλίου είναι αντισυνταγματική. Με βάση ποιο νόμο και ποια λογική η Κεντρική Τράπεζα έχει το δικαίωμα να διατηρεί το μονοπώλιο του ελέγχου του χρήματος του έθνους μας;

Η σχετική νομοθεσία ορίζει ότι η Κυβέρνηση πρέπει να καταβάλλει 1,5 εκ δολάρια ως ετήσια ανταμοιβή για τα αποκλειστικά δικαιώματα και τα προνόμια που έχει η Τράπεζα. Είναι πρωτάκουστο να παραχωρούμε σε κάποιον αποκλειστικά διακαιώματα και προνόμια και επιπλέον να τον πληρώνουμε σε ετήσια βάση γι' αυτό. Το Σύνταγμα ορίζει το δικαίωμα του κράτους να φορολογεί κάθε πολίτη και κάθε επιχείρηση. Με βάση ποια λογική μία ιδιωτική τράπεζα, όπως η Δεύτερη Τράπεζα των ΗΠΑ δε φορολογείται; “

Το βέτο του Jackson απέτρεψε την ανανέωση της άδειας λειτουργίας της Δεύτερης Τράπεζας των ΗΠΑ και αμέσως μετά, το 1833 έδωσε εντολή για τη μεταφορά όλων των κρατικών κεφαλαίων από την Κεντρική στις τοπικές τράπεζες που ελέγχονταν από τους Δημοκρατικούς. Οι λειτουργίας παροχής δανείων πέρασαν στις τοπικές τράπεζες και ο Jackson αποτελείωσε την Κεντρική Τράπεζα και επέφερε ένα τεράστιο πλήγμα στη τραπεζική ελίτ, η οποία, όμως, δε συγχωρεί ποτέ.

Η απάντηση ήταν άμεση. Με ενορχηστρωμένες κινήσεις από την Τράπεζα της Αγγλίας προκλήθηκε τεράστια έλλειψη ρευστότητας στις ΗΠΑ, καθώς η Κεντρική Τράπεζα παρέμεινε σε λειτουργία μέχρι το 1836 που έληγε η άδειά της. Το αποτέλεσμα ήταν οι τοπικές τράπεζες να αναγκαστούν να τυπώσουν χαρτονομίσματα και να τα ρίξουν στην αγορά. Πολύ σύντομα ο πληθωρισμός εκτινάχτηκε και η χώρα έπεσε σε ύφεση. Ο Jackson μίλησε στους τραπεζίτες της Κεντρικής Τράπεζας και τους υποσχέθηκε ότι η χώρα θα αντέξει τον πόλεμο τους και ότι η νίκη του θα είναι ολοκληρωτική και ο ξεριζωμός τους μόνιμος.

Μετά από όλα τα παραπάνω, δε θα πρέπει να προκαλέσει έκπληξη το γεγονός ότι ο Jackson έγινε ο πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ εναντίον του οποίου πραγματοποιήθηκε απόπειρα δολοφονίας. Η παρακάτω εικόνα αναπαριστά την απόπειρα που έγινε στις 06 Μαΐου του 1833 λίγο μετά την υπόσχεσή του στους διοικητές της Τράπεζας των ΗΠΑ να τους καταστρέψει. Η απόπειρα δεν ήταν επιτυχής και έτσι σχεδιάστηκε και δεύτερη, η οποία έλαβε χώρα στις 30 Ιανουαρίου του 1835 αλλά κανένα από τα δύο όπλα του προδότη δεν εκπυρσοκρότησαν και ο Jackson σώθηκε ξανά.

Το 1835 ο Πρόεδρος Jackson πλήρωσε το σύνολο του αμερικανικού χρέους, κάτι που δε συνέβη ποτέ ξανά στην αμερικανική ιστορία. Η απάντηση των τραπεζιτών ήταν και πάλι πολύ σκληρή. Μία αδυσώπητη ύφεση από το 1837 μέχρι το 1844 προκάλεσε την αύξηση του αμερικανικού κατά δέκα φορές μόνο στον πρώτο χρόνο της ύφεσης.

Τί θα έλεγε, άραγε ο Jackson αν βίωνε τη σημερινή κρίση, αν έβλεπε αρχηγούς δημοκρατικών κρατών να εκλιπαρούν τους κεντρικούς τραπεζίτες να τους σώσουν, πρωθυπουργούς δημοκρατικά εκλεγμένους να παραδίδουν τις θέσεις τους άνευ εκλογών σε διοικητές κεντρικών τραπεζών και πολίτες να εναποθέτουν τις ελπίδες τους για διάσωση τους από τις τράπεζες στις .. κεντρικές τράπεζες;

Και τί θα έλεγαν οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ για τον Jackson αν εξέφραζε με τον ίδιο τρόπο με τότε τις απόψεις του για τις κεντρικές τράπεζες και το τραπεζικό σύστημα; Θα θεωρούνταν αιρετικός, ρομαντικός, γραφικός ή απλά επικίνδυνος; Πόσα πράγματα μπορεί να πει και να αποκαλύψει κανείς πριν φτάσει να αντιμετωπιστεί από το 'σύστημα' ως αντίπαλος του και πριν φιμωθεί ή εξουδετερωθεί;

“Οι άνθρωποι προτιμούν μια ψεύτικη υπόσχεση από μία αληθινή άρνηση”, έλεγε ο φιλέλληνας φιλόσοφος Κόιντος Κικέρων.

Και τώρα προτιμούμε πιο πολύ από ποτέ την ψεύτικη υπόσχεση της διάσωσης μας από ένα αποτυχημένο σύστημα παρά την αληθινή άρνηση της πιθανότητας αυτό να συμβεί όσο το σύστημα παραμένει ως έχει. Δε θα σωθούμε ποτέ και δε θα γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι αν δεν αλλάξουμε το ίδιο το σύστημα που ελπίζουμε πως θα μας σώσει. Και αυτό ίσως να ήταν το πρώτο που θα μας έλεγε ο Πρόεδρος Jackson σήμερα.

Πάνος Παναγιώτου

Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής

XrimaNews.gr, WTAEC Ltd, GSTA Ltd

Τελικά αν δεν τρελαθώ τώρα δεν θα τρελαθώ ποτέ.....

τσουνάμι από την κρίση του ευρώ

Μέχρι τώρα πίστευα ότι για τα δεινά που υφίστανται τα νοικοκυριά εδώ και δυο χρόνια φταίει η κακή διαχείριση των δημόσιων οικονομικών από τον Καραμανλή την περίοδο 2004-2009 και η διαφθορά των ελλήνων που άκουγα να λέει ο Γιώργος πρώην πια πρωθυπουργός σε συγχορδία με τα παπαγαλάκια του στα ΜΜΕ.
Την ίδια εκτίμηση για το τι φταίει είχε και ο Λουκάς σύμβουλος τότε του Γιώργου και - κατ’ απαίτηση των Βρυξελλών και των δανειστών μας- σημερινός πρωθυπουργός .

Κουβαλούσα με σκυμμένο το κεφάλι το βαρύ φορτίο των ενοχών μου μετά από εκείνο το "μαζί τα φάγαμε" που μου πέταξε κατάμουτρα ο Θόδωρος, ο παχύσαρκος αντιπρόεδρος στις κυβερνήσεις του Γιώργου και του Λουκά.

Και ξαφνικά σαν από μηχανής άθεος μας προκύπτει συστημική κρίση από το πουθενά.
Άντε τώρα εγώ να μαθαίνω απ’ την αρχή ότι για όλα μας τα βάσανα δεν είναι μόνο η διαχείριση Καραμανλή και η διαφθορά των εφοριακών που φταίει όπως μου 'λεγε ο ΓΑΠας αλλά κάτι άλλο πρέπει να φταίει κάτι που έχει να κάνει με το ίδιο το ευρώ και να συνηθίσω στις τσιρίδες του Όλι Ρεν που πριν δυο χρόνια μας ευχότανε «καλό κουράγκιο» και τώρα χτυπιέται σαν απατημένη νεόνυμφη.
Αν δεν πάρουμε αμέσως ριζικά μέτρα σε κεντρικό επίπεδο ευρωζώνης μετά το τέλος Νοεμβρίου πάμε για διάλυση του ευρώ και διαζύγιο και θα μιλάμε μέσω των δικηγόρων μας σκούζει ο απατημένος ευρω-επίτροπος.
Τα επιτόκια με τα οποία δανείστηκε η γειτονική Ιταλία χθες ξεπέρασαν το 6% για τα έντοκα γραμμάτια και το 7% για τα ομόλογα  και απ’ τα δανεικά αυτά περιμένουμε να συμμετάσχει η Ιταλία στα δανεικά της 6^ης δόσης που θα μας δώσουν με επιτόκιο …5%.

Και να βλέπεις και τη χοντροκώλα του Βερολίνου να μην μπορεί να δει πιο πέρα από το χρυσάφι της Μπουντεσμπανκ και να 'χει εξαφανιστεί κι ο ΓΑΠας που ως άλλος Καραμανλής ούτε μιλάει ούτε λαλάει αλλά ούτε και που τον ξανάδε κανείς να κάνει κανό ή ποδήλατο με κείνο το σεξουλιάρικο μαύρο κολλάν….

Το άκρον άωτο του παραλογισμού δηλαδή κι εγώ ο χαμένος να στήνομαι κάθε βράδυ στις 8 μπροστά στην TV και με το control στο χέρι να κάνω zapping από κανάλι σε κανάλι περιμένοντας ποιος από όλους τους κήνσορες της δημοσιογραφίας που δυο χρόνια τώρα μας τα πρήζουνε για το πόσο εμείς οι πολίτες φταίμε που καταντήσαμε παρίες της Ευρώπης να κάνει την αυτοκριτική του και να μου ζητήσει συγνώμη.

Το bradefer με τις άχρηστες υπογραφές των αρχηγών και οι πραγματικές επιδιώξεις του ΔΝΤ και της ΕΕ.

Σε μείζων θέμα έχουν αναγάγει οι Γερμανοί (κυρίως) και το ΔΝΤ την απαίτησή τους για έγγραφη δέσμευση των αρχηγών των κομμάτων της συγκυβέρνησης στην εφαρμογή των μέτρων που θα συνοδεύουν τη νέα δανειστική σύμβαση για την περίοδο μέχρι το 2021 που έχει εξελιχθεί σε ένα ιδιότυπο bradefer με τον Σαμαρά που αρνείται να υπογράψει.
Έχει κανείς την εντύπωση ότι στην περίπτωση που ο Σαμαράς γίνει πρωθυπουργός θα εφαρμόσει κάποιο άλλο μνημόνιο ή κάποια άλλη δέσμη μέτρων απ΄ αυτή που σήμερα εφαρμόζεται κατ΄ εντολή της τρόικας και των δανειστών μας και οδηγούν στην εξαθλίωση των νοικοκυριών?

Προς τι λοιπόν η επιμονή των Γερμανών να αναγάγουν σε μείζων θέμα την υπογραφή του Σαμαρά και να απειλούν ότι σε αντίθετη περίπτωση δεν θα εκταμιευτεί η 6^η δόση αδιαφορώντας αν αυτό οδηγήσει σε στάση πληρωμών την Ελλάδα και ενεργοποίηση των Cds με απροσδιόριστες αρνητικές επιπτώσεις για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία?
Είναι φανερό ότι το γαϊτανάκι με την εκταμίευση ή μη της 6^ης δόσης από τις αρχές Σεπτεμβρίου αποσκοπεί  στο σπάσιμο του τσαμπουκά και στην υποδούλωση  και πλήρη και εθελοντική υποταγή της πολιτικής ηγεσίας της χώρας στα κελεύσματα και τις απαιτήσεις των τοκογλύφων δανειστών μας.
Διότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι η υπογραφή Σαμαρά δεν θα έχει καμιά αξία αν μετά από ενδεχόμενη εκλογική του νίκη θελήσει να προβάλει αντιρρήσεις στην εφαρμογή των συμπεφωνημένων και απαιτήσει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου.

Το ίδιο άχρηστη είναι και η υπογραφή του πρόθυμου σε υποκύψεις ενώπιον των ηγετών της ΕΕ, του ΔΝΤ και της τρόικας προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου που πιθανότατα πριν τις εκλογές θα αποτελεί παρελθόν και για το ΠΑΣΟΚ και για την πολιτική ιστορία της Χώρας. 

Το φίδι βγήκε από τ΄ αυγό του, παχύ-παχύ σαν αντιπρόεδρος κυβέρνησης…

δανεισμένο από εδώ

Η έκπληξη που πολλοί δοκίμασαν με την ορκωμοσία βουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ σε υπουργικούς θώκους είναι παντελώς αβάσιμη καθώς το αυγό του μεγάλου φιδιού δεν επωάζεται στο Λιμάνι του Πειραιά που κατέλυσε ο Άδωνης ούτε στο υπουργείο που κατέλαβε ο άλλοτε τσεκουροφόρος Μάκης.

Αυτονόητο είναι ότι και οι υπουργοί του ΛΑ.Ο.Σ θα προσπαθήσουν να σπείρουν αυγά του φιδιού δεξιά κι αριστερά προβοκάροντας κάθε δημοκρατική εκδήλωση.

Ωστόσο το βασικό εκκολαπτήριο των αυγών του μεγάλου φιδιού βρίσκεται στην κεντρικότατη πλατεία Συντάγματος απέναντι από το Κοινοβούλιο.

Ήδη τα πρώτα φιδάκια κατέβηκαν από τον 6^ο όροφο του κτιρίου της οδού Νίκης όπου βρίσκεται το γραφείο του Αντιπροέδρου, υπουργού Οικονομικών και επίδοξου Κυβερνήτη της χώρας Βαγγέλη Βενιζέλου και δαγκώνουν θανατηφόρα όποιον ενοχλεί τον υπουργό.
Το πρώτο φιδάκι δάγκωσε την Ανεξάρτητη Αρχή Προϋπολογισμού της Βουλής υποχρεώνοντας σε παραίτηση την επικεφαλής επιστήμονα κα Στέλλα Μπαλφούσια γιατί η έκθεση της για την πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού δεν άρεσε στον (πολλά βαρύ, λόγω όγκου) Βαγγέλη.

Λίγο μετά ήρθε η στιγμή τα φιδάκια του Βενιζέλου να δαγκώσουν την Ελληνική Στατιστική με τον αποκεφαλισμό από τον υπουργό όλων των μελών του Δ.Σ της (κατ’ ευφημισμό) Ανεξάρτητης Αρχής γιατί δεν του κάνανε τα χατίρια με εξαίρεση τον προέδρό της που έχει πλάτες (καθότι υπάλληλός του) στο ΔΝΤ.

Χθες τα κολοβά φιδάκια του Βενιζέλου έβαλαν στο στόχαστρο τους τη Δικαιοσύνη και ειδικά τους δικαστές του Μονομελούς Πρωτοδικείου Καλαμάτας που εξέδωσε απόφαση προσωρινής διαταγής με την οποία «απαγόρευσε στη ΔΕΗ να προχωρήσει σε διακοπή ηλεκτροδότησης σε συγκεκριμένη κατοικία, καθώς οι ιδιοκτήτες της δεν πλήρωσαν το λογαριασμό ρεύματος, επειδή, όπως υποστηρίζουν, το Ειδικό Τέλος Ακινήτων είχε προσδιορισθεί με λάθος τρόπο, τόσο σε σχέση με την τιμή ζώνης όσο και σε σχέση με τα τετραγωνικά μέτρα.»

Αυτό εξόργισε το Βενιζέλο που έδωσε εντολή στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους να προβεί σε ακύρωση της απόφασης του Πρωτοδικείου Καλαμάτας, ενώ προανήγγειλε ότι θα αποδοθούν πειθαρχικές ποινές και στους δημάρχους που παροτρύνουν τους πολίτες να μην πληρώνουν το χαράτσι στα ακίνητα...
Το αν έχει το δικαίωμα το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους να ακυρώνει δικαστικές αποφάσεις είναι κάτι που ξεπερνά τις νομικές μου γνώσεις.

Από τα λίγα κολλυβογράμματα βέβαια που έμαθα θαρρώ πως το να επιδιώκει κάποιος να περιορίσει την ανεξαρτησία των δικαστηρίων που αποτελούν το έσχατο καταφύγιο των αδικούμενων πολιτών περισσότερο με φασιστική πρακτική μοιάζει παρά με δημοκρατική διαδικασία.

Έτσι μέρα με τη μέρα τα φασιστικά φιδάκια που εκπορεύονται από το γραφείο του επίδοξου Κυβερνήτη της Χώρας Β. Βενιζέλου καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο μέρος των ζωτικού μας χώρου με την ανοχή και των 3 Ανεξάρτητων Εξουσιών (Κυβέρνηση, Βουλή, Δικαιοσύνη) κι αν συνεχίσουμε να κοιτάμε το δέντρο (τη συμμετοχή του ΛΑ.Ο.Σ στην κυβέρνηση) χάνουμε το Δάσους του εκφασισμού της «Δημοκρατίας» από τη Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (χθες υπό τον Γ. Παπανδρέου και σήμερα υπό το Λ. Παπαδήμο).

  

Εξ όνυχος τον λέοντα…

Ο κ. Παπαδήμ(ι)ος

Οι Ευρωπαίοι και τα πολιτικά κόμματα που στηρίζουν την τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου έχουν αποδεχτεί το Γαλλο-Γερμανικό σχέδιο για χρεοκοπία και επιστροφή μας στη δραχμή με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες για τους δανειστές μας.
Το σκοτεινό μέλλον που μας επιφυλάσσει η υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της 26^ης και 27^ης Οκτωβρίου αποκάλυψε ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος που επιστρατεύτηκε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ, τη Ν.Δ και το ΛΑ.Ο.Σ για να κάνει τη βρόμικη δουλειά και να υπογράψει τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της εθνικής μας κυριαρχίας από τη χρεοκοπία.

Σε μια αποστροφή του λόγου του κατά τη δευτερολογία του στη βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης ακούσαμε τον εκλεκτό των αγορών πρωθυπουργό μας, να περιγράφει με μελανά χρώματα τα δεινά που μας αναμένουν στην υποθετική –όπως το τόνισε- περίπτωση εξόδου μας από το ευρώ.

Σε μια τέτοια –υποθετική όπως επισήμανε- περίπτωση θα επιστρέφαμε σε ένα υποτιμημένο εθνικό νόμισμα που θα οδηγούσε σε αύξηση του πληθωρισμού κάτι που θα ήταν εις βάρος των χαμηλόμισθων και των συνταξιούχων (που κατά τη γνώμη του προφανώς καλοπερνάνε σήμερα) ενώ θα έκανε δυσχερέστατη τη αποπληρωμή του δημόσιου χρέους που «θα είναι εκπεφρασμένο σε ευρώ».
Να υποθέσουμε πως ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και μέχρι πρότινος αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αγνοεί πως το ομολογιακό χρέος της χώρας είναι εκφρασμένο σε εθνικό νόμισμα και ως εκ τούτου στην -υποθετική όπως είπε- περίπτωση εξόδου μας από το ευρώ και το δημόσιο χρέος θα εκφραστεί στο νέο υποτιμημένο εθνικό νόμισμα προς μεγάλη λύπη των τοκογλύφων δανειστών μας?
Και επειδή κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το αγνοεί ο τραπεζίτης πρωθυπουργός, ούτε και μπορεί να θεωρηθεί ως Lapsus Linguae είναι φανερό ότι η αναφορά του κ. Παπαδήμου αφορά στη χρεοκοπία της χώρας και την επιστροφή στη δραχμή την οποία κλήθηκε να διαχειριστεί μετά την ολοκλήρωση του haircut κατά 50% του ομολογιακού χρέος που βρίσκεται σε χέρια ιδιωτών.
Εν ολίγοις ο κ. Παπαδήμος προεξοφλεί ότι με την υιοθέτηση των αποφάσεων της 26^ης και 27^ης Οκτωβρίου για τις οποίες τόσο πολύ κόπτεται η κ. Μέρκελ το σύνολο του δημοσίου χρέους με τον ένα ή άλλο τρόπο θα γίνει ενυπόθηκο και θα είναι ανεπηρέαστο από την οποιαδήποτε νομισματική μεταβολή οπότε και η Ελλάδα θα μπορεί αζημίως για τις μεγάλες τράπεζες της ευρωζώνης να εκδιωχτεί από το ευρώ.

Και επειδή ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες που ακόμα δεν έχουν δημοσιοποιηθεί θα προσπαθήσω να ανιχνεύσω πως θα γίνει αυτό που εννοούσε ο κ. πρωθυπουργός με όσα στο μεταξύ έχουν διαρρεύσει.

Ήδη στις διαπραγματεύσεις για το haircut έχει διαφανεί η πρόθεση των τραπεζών να συμμετάσχουν εθελοντικά (ώστε να μην προκληθεί πιστωτικό γεγονός) υπό τον όρο ότι τα νέα ομόλογα που θα εκδοθούν θα υπάγονται στο Αγγλικό Δίκαιο και άρα δεν θα επηρεάζονται από τυχούσα νομισματική αλλαγή στην Ελλάδα ενώ τα επιτόκια σχεδόν θα διπλασιαστούν κοντά στο 8% ώστε οι ζημιές για τις τράπεζες να περιοριστούν μόνο στην καθαρή αξία των ομολόγων που θα κουρευτούν και όχι και επί των τόκων.
Οι απόψεις αυτές έφθασαν στην Κυβέρνηση με τον επισημότερο τρόπο κατά τη συνάντηση που είχε χθες με τον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και υπουργό Οικονομικών Βαγγέλη Βενιζέλο ο επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF) Charles Dallara.
Με την ολοκλήρωση δηλαδή του κουρέματος το δημόσιο χρέος κατά μεν το ομολογιακό του μέρος που θα κατέχουν οι ιδιώτες (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία κλπ) θα είναι αρμοδιότητας του Αγγλικού Δικαίου ενώ το υπόλοιπο χρέος που πήραμε με το πρώτο μνημόνιο είναι έτσι κι αλλιώς ενυπόθηκο δάνειο με υποθήκη την ακίνητη και κινητή περιουσία του ελληνικού δημοσίου κατά ρητή πρόβλεψη της αρχικής δανειακής σύμβασης.

Έτσι σε περίπτωση αποχώρησης ή αποβολής μας από το ευρώ μετά την εφαρμογή των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής οι πιστωτές μας κράτη και ιδιώτες θα απαιτήσουν η αποπληρωμή του χρέους να γίνει σε ευρώ έχοντας τη δυνατότητα να κατάσχουν δημόσια ή ιδιωτική περιουσία σε περίπτωση μη πληρωμής τους.
Και προφανώς αυτό εννοούσε ο τραπεζίτης πρωθυπουργός όταν περιόριζε τις αρνητικές επιπτώσεις από ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή μόνο και αποκλειστικά στα νοικοκυριά.

Η Δημοκρατία μας δυστυχώς επτώχευσε!!!

Από το «Υπέρτατος Νόμος η σωτηρία της Πατρίδος» της Χούντας του  Παπαδόπουλου… φθάσαμε στο «Υπέρτατος Νόμος η σωτηρία του Ευρώ» της Χούντας Παπανδρέου – Σαμαρά με ολίγη από Παπούλια.

Πιο έντιμος ο Συνταγματάρχης Παπαδόπουλος παραδέχτηκε στο διάγγελμα του την εκτροπή από το Σύνταγμα επισημαίνοντας ότι: «Η εκτροπή αύτη ήτο επιβεβλημένη διά την σωτηρίαν της Πατρίδος. Δι’ αυτό επενέβη ο Στρατός. Διά να ανακόψη την πορείαν προς την καταστροφήν, ένα βήμα προ της αβύσσου»

Χθες βράδυ οι δύο πολιτικοί αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου και της Ν.Δ Αντώνης Σαμαράς συναινούντος και του εντεταλμένου για την τήρησή του Συντάγματος Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια αποφάσισαν την εκτροπή από το Σύνταγμα δια την σωτηρίαν του ευρώ.
Θα μπορούσαν αντιγράφοντας τον Παπαδόπουλο να ισχυριστούν ότι η Χούντα των πολιτικών επενέβη «δια να ανακόψη την πορείαν προς την καταστροφήν. Ένα βήμα προς της αβύσσου» και την έξοδο από την ευρωζώνη.
Προτίμησαν όμως να μην πουν τίποτα αφήνοντας το έργο δικαιολόγησης της εκτροπής στις δημοσκοπήσεις και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια.

Ας έχουν όμως υπόψη τους οι εκτραπέντες ότι τα πραξικοπήματα συνήθως τελειώνουν με δίκες, καταδίκες και κάποτε (αραιά και που) και με εκτελέσεις…